ДАСТИ ПАДАР

АЗ СИЛСИЛАИ "ТАСБЕҲИ РӯЗГОР"

ДАСТИ ПАДАР
(Нақли падарам)

Бача будем, ки падарамон гузаштанд. 8-сола ё 9-сола будем. Аммаам бисёр вақтҳо бо мо буд. Ӯ одат дошт, ки тамоми рӯз зарфҳоро бо рег дар лаби ҷӯйи калони ҳавлӣ мешусту ба гуфти худаш «қатрон» мекард. Яъне об мегардонд.
Ман бемор будам. Таби баланд доштам. Аз фарти таб шабҳо то субҳ хобҳои ваҳшатнок медидам. Ҳатто рӯзона аз хоб метарсидам. Дар рӯи суфаи пеши хона хобида будам. Тобистон буд ва дар лаби ҷӯйи калони пеши хона аммаам мисли ҳамеша зарфҳоро мешусту қатрон мекард. Ман бо исрор аз ӯ мехостам, ки обам бидиҳад. Вале аммаам ба ман об намедод. Мегуфт таб дорӣ, зиёнат мекунад. Ман аз исрори зиёди бенатиҷа навмед шудам ва дар ҳоли яъс оҳиста-оҳиста садои баҳам хӯрдани зарфҳои чиниву мисӣ бо садои об омехта аз ман дуртару дуртар мерафт. Хобам бурд.
Дар хоб дидам, ки падарам бо ҳамон ҳайате, ки дар ёдам барои ҳамеша нақш бастааст: болобаланд, қавиҳайкал, бо риши баланди аз ду сӯ сафед ва миёна сиёҳ, домани ҷомааш бод гирифта ва ба ду сӯ баргашта, ба шаст аз дарвозаи ҳавлӣ ворид шуд. Фарёд кардам:
- Аво, об!
Падарам рост ба сӯйи ман омад, бо диққат ба рӯям нигоҳ кард ва сатилеро, ки дар канори суфа, дар танаи тут овезон буд гирифт ва ба сӯйи ҷӯйи калони канори ҳавлӣ равон шуд, то бароям об биёрад. Ин лаҳза аммаам, ки ҳамоно дар лаби ҷӯй буд аз ҷой хест ва гуфт:
- Абдулваҳҳоб! Сатилро чӣ кор мекунӣ? Ана ин косаро бигир, – ва ба сӯяш косаи дуғовиро дароз кард. Падарам бо ҳамон шаст баргашту сатилро дар мехи танаи тут овезон кард ва косаро аз дасти аммаам гирифту ба оби ҷӯй зад ва лабрез ба сӯйи ман овардаш.
Ман аз ҷогаҳ нимхез шуда, дастҳоямро аз ду сӯйи коса рӯйи дастҳои падарам гузошта, ҳарисона оби сарди гувороро дам мекашидам. На об тамом мешуд на ташнагии ман. Дар ҳамин ҳол бедор шудам. Нимхез будам ва дастҳоям ба пеш дароз. Ангор, ки ҳанӯз рӯйи косаи об ва дастҳои падарам. Якбора баргаштаму ба танаи тут нигоҳ кардам. Сатил дар ҷояш овезон буд ва гӯё меларзид.
Аз бемории ман ҳеч нишоне намонда буд.
Аммаам ҳанӯз дар лаби ҷӯй зарфҳоро қатрон мекард.

БЕ МАН

БЕ МАН

Боғро дар зар гирифта зарнигорон боз бе ман,
Кӯч баста мурғҳо бар гармсорон боз бе ман.
Дар диёри шедшоне, шохсори гулфишоне
Мерасад бар авҷ гулбонги ҳазорон боз бе ман.
Рӯй сӯйи кӯчаҳои холии деҳи муҳоҷир
Гиря дорад ҷурзи1 пире зери борон боз бе ман.
Чанд барги зарду себи бодрези сурх бар дӯш,
Хонаи дарё раванд он ҷӯйборон боз бе ман.
То сари мардум нагардад аз ниҳеби тирмаҳ хам,
Осмонро шона дода кӯҳсорон боз бе ман.
Боз бе ман, боз бе ман, боз бе ман, боз бе ман,
Ин ҷаҳон будаст гӯё аз ҳамон оғоз бе ман.
_____
1.ҷурз-- дарахти кӯҳистонӣ шабеҳи сада.

ГУЛҲОИ ТИРАМОҲӢ

ГУЛҲОИ ТИРАМОҲӢ

Гулҳои тирамоҳӣ
Падруди офтобанд.
Эҳдои охирини 
Мавлуди офтобанд.

Гулҳои тирамоҳӣ
Рухсора зард доранд.
Аз хори хушки пойиз
Як дарза дард доранд.

Сад чашм интизоранд,
Бар лаб суолу хоҳиш.
Муҳтоҷи як тасалло
Муҳтоҷи як навозиш…

Резанд болу парро,
Дар домани зимистон.
Гулҳои тирамоҳӣ
Дар зери тири борон.

ТАБАРРО

Алҳазар!

Носипос нестам,

Ҳар нигоҳи ман

бар гулу гиёҳи ин ватан

Панҷаи навозиш аст,

Орзуи рӯзгори хуррами варо

Ҳар нафас маро тоза як ниёиш аст.

Шаб ки мешавад, чароғҳои шаҳр

Дар фазои хотирам шиноваранд,

То дамидани сапедаи саҳар

Зиндадори боваранд.

Шукр мекунам

Чор барги солро,

Ки ҳавоӣ мешаванд аз фарози шаҳчанори рӯзгор,

Норасида то замин

Яке

Мешавад баҳор,

Бе ғубор.

Носипос нестам,

Ламс мекунам набзи шаҳррӯдро.

Мадду ҷазри ӯ аз дилам убур мекунад.

Рағзаҳои обҳо дар танаш чу танг мешавад,

Рӯй мезанад ба дидаам аз канори он

Санги тозае

Чун сари мусофири зи ёд рафтае,

мешавад аён.

Шукр мекунам

Маъдани тамомнопазири санги сабрро,

Санги қиматитар аз лаълу лоҷувардро,

Кимиёи ҷумла дардро.

Аз хати ҷабини симгардҳои1 пири шаҳр

Саргузашти ин ҷамоаи канори роҳро

Сатр-сатр мекунам мурур.

Заҷҷаҳои2 симгардҳои пири шаҳр бар ман ошност,

Симгардҳои босалобату сабур.

Шукр мекунам,

Ки теғи соати қадими шаҳр

То ҳанӯз

Бар гулуи умри ман наёмадаст,

Зери пойи хотироти шоиронаам,

Ҳар қадар ки меравам, меравам, меравам,

роҳ ҳаст.

Шукри ман оруғи давоми нушхор нест,

Шукри ман чу шикра3 аз фарози бурҷи бениёзиям

Бол боз мекунад,

Бо ҷамоъати дарахтҳо

истодаву намоз мекунад.

Субҳ бо навори нури офтоб нашр мешавад,

Медурахшад аз нигоҳи шабнами саҳар…

Бо салом, бо сипоси чун насим

Хушаҳои ғаллазорро мавҷ додаам.

Шукри ман наъра нест, ҷор нест,

Хуни ҷорияст дар сурудаҳои содаам.

Шукр мекунам

Сурфаҳои рамзии баҳорро

Аз варои қуллаҳои ҷовидона барфпӯш,

Дар фазои нилии умед

Эҳтизози шоди парчами баланди интизорро.

---------

1.Симгард – троллейбус.

2.Заҷҷа – садои баланд, фиғон.

3.Шикра – боз, шоҳин.

СЕБИ ОХИРИН

СЕБИ ОХИРИН

Бод
Бо дарахтон сахт мекунад бедод,
Кӯҳҳо мабҳут, сарду хомушанд.
Боғи кӯҳистон
Барг мерезад
Сабзу сурху зард,
Хоки урёнро 
Хирқа мепӯшанд.

Солике аз раҳ
Мерасад хаста.
Дар миёни боғ
Нарму оҳиста 
пой мемонад,
ӯ чӣ меҷӯяд, як Худо донад,
Худ намедонад…

Охирин як себ
Бар тани шохе
Мисли лаъли ноб
Медурахшад шод.
Инчунин себе
Ҳарчи меарзад.
Гавҳари нодир
Гавҳари ноёб.
Даст меёзад,
Даст меларзад,

Ёд 
Мекунад фарёд.
З-ин ҳавас бигзар,
Аламон аз нафс.
Як дари бозе ҳаст бар рӯят
Пас аз ин фирдавс?

Хуб мебинад:
Себ, себе нест,
Қалби хунинест.
Боғбон он ҷо карда овезон,
Рамзи паймонаш
Бо дарахтонаш.
Ноябри 2009