ЯК СУБҲ

ЯК СУБҲ

 Ман ба ёди ту зиндаам то ҳол,

То намеёбамат, намемирам.

Ман туро боз мекунам пайдо,

Коми худро зи ишқ мегирам.

 Гар ба сӯзан дили маро кобанд,

Ҷуз туву ишқи ту намеёбанд.

Тору пӯди гузаштаҳоям ту,

Ҳастиям пора-пора ёди ту аст,

Гоҳ-гаҳ хандаи ғамолудам

Нашъаи ёду хотироти ту аст.

 Ту ба ман ин қадар қарин будӣ,

Ту ба ман ин қадар қарибӣ ҳанӯз.

Бо ҳамон нозҳои тифлона,

Гарму ширину дилфиребӣ ҳанӯз.

 Атри зулфони ёсуманбӯят

То кунун дар машоми ман боқист.

Ҷуръае аз майи сабӯи маҳат,

То кунун ҳам ба ҷоми ман боқист.

 Гуфтаӣ, рӯзгори ботадбир

Аз дилат тард мекунад моро,

 То бувад зиндагоният обод

Зиндагӣ сард мекунад моро.

 Ё ман аз ҳукми зиндагӣ дурам,

Ё ки ишқат зи зиндагӣ зӯр аст,

На, на бе ишқи ту барои дилам

Зиндагӣ нест, ин ҷаҳон гӯр аст.

 Ту насиби манӣ, ба ҳар ҷоӣ,

Аз манӣ, эй ки сахт зебоӣ.

Боз як субҳи поки тиллоӣ

Аз ҷаҳон дар канори ман оӣ.

То намеёбамат, намемирам.

Соли 1989