ҶОМИ ВОЖГУН

ҶОМИ ВОЖГУН

 Дил гирифтам аз ҳама ҳангомаҳо,

Чор сӯро бингарам, тадбир нест.

Ончи дар ман монда аз буду набуд,

Ҷуз ҳамин фарёди бетаъсир нест.

 Ку, куҷо шуд он ҳама завқу нишот?

Ку, куҷо шуд он ҳама шӯру ҷунун?

Осмон борад агар оби ҳаёт,

Ҷоми худро ман ниҳодам вожгун.

 Он сабӯ бишкасту он соқӣ намонд,

Дидаро завқи нигаҳ боқӣ намонд.

Мезанад олудагиҳо оташам,

Ташнаи як қатра оби беғашам.

 Пок буданро ниҳодам ҷон гарав,

Ногузирам ҷон бибояд бохтан.

З-ин муҳите, ки «будан» «олудан» аст,

Боядам аз буд берун тохтан.

 Бигсалам занҷирҳои бардагӣ,

Чун малак берун парам з-ин хокдон,

Сар ниҳам бар домани поки Худо,

Чашм барбандам ба хоби ҷовидон.

Соли 1990