ГУЛИ СУРХИ СИТОРА

Нуҳуфтан чун тавон ҳарфе, ки аз илҳом мерӯяд,

Баҳор ояд, гули номи ту бар ҳар бом мерӯяд.

Чу абри дард мепечад ба самти қиблаи чашмат,

Ба дашти дил ҳазорон лола дар каф ҷом мерӯяд.

Лаб аз изҳор барбастам, ба сад зинҳор биншастам,

Чи созам, ки зи хокам сабзаи пайғом мерӯяд.

Дилам даъвои шерӣ дошт, бо чашмат далерӣ дошт,

Чи ғофил аз найистоне, ки даври дом мерӯяд.

Фазои тираи ғамро ба фоли нек мегирам,

Гули сурхи ситора дар замини шом мерӯяд.

Диле, ки куштаи теғи баҳори зудрас гардад,

Баякбор аз мазораш ғарқи гул бодом мерӯяд.